Συλλογικό έργο
11 Έλληνες ψυχοθεραπευτές ξετυλίγουν το κουβάρι των οικογενειακών σχέσεων.
Ο Γιώργος Κίσσας συνομιλεί με τους:
Α. Ανδρουτσοπούλου, Φ. Βερβελίδου, Κ. Βλασσόπουλο, Μ.Γιωσαφάτ, Τ.Ζαχαριάδη, Χρ. Ζιούβα, π. Β. Θερμό, Ε. Καραγιάννη, Χ. Κατάκη, Δ. Κυριαζή, Χ. Μιχαλοπούλου.
Στο βιβλίο αυτό περιέχονται 11 συζητήσεις με ψυχολόγους, ψυχιάτρους και ψυχοθεραπευτές πάνω σε ζητήματα που αφορούν στο ζευγάρι και την οικογένεια. Έρχονται στιγμές που όλοι διερωτόμαστε, κάποτε μάλιστα με αγωνία, τι σκοπό έχει τελικά η οικογένεια σήμερα. Γιατί διάλεξα αυτόν τον άνθρωπο. Πως μπορεί να διαρκέσει η σχέση μας. Οι απαντήσεις που δίνουμε, στην πράξη, καθορίζουν την ποιότητα των σχέσεων και την ισορροπία μέσα στην οικογένειά μας. Παρόμοια ζητήματα όπως, αν ο γάμος σκοτώνει τον έρωτα, πόσο κρίσιμα είναι τα πρώτα χρόνια της ζωής μας, ή τι σημαίνει να είμαι μητέρα ή πατέρας, είναι ζωτικής σημασίας για το μέλλον των παιδιών μας και για την ψυχική τους συγκρότηση. Για να απαντηθούν παρόμοια ερωτήματα, έρχεται αρωγός το βιβλίο αυτό. Μιλάνε ειδικοί χωρίς να χρησιμοποιούν ειδική ορολογία, αναπτύσσοντας τις απόψεις τους με τρόπο σαφή και κατανοητό. Αυτό που το διαφοροποιεί από την πληθώρα των ανάλογων βιβλίων που κυκλοφορούν είναι ότι: Περιέχει συμπυκνωμένα τα νεώτερα επιστημονικά δεδομένα της ψυχολογίας και της ψυχιατρικής για την οικογένεια, δοσμένα με γλαφυρό τρόπο μέσα από την κλινική εμπειρία κάποιων από τους πλέον γνωστούς και καταξιωμένους ψυχοθεραπευτές στην Ελλάδα σήμερα.
ΘΕΑΤΡΟ – ΤΡΑΥΜΑ – ΘΕΡΑΠΕΙΑ
Συλλογικό έργο
Κείμενα και μαρτυρίες για τον ιαματικό χαρακτήρα των επιτελεστικών τεχνών Επιστημονική Επιμέλεια: Ιωσήφ Βιβιλάκης
Γράφουν: Σπυριδούλα Αθανασοπούλου-Κυπρίου, Ιωσήφ Βιβιλάκης, Κυριάκος Βλασσόπουλος, Μαρία Δ. Γεωργούση, Στεφανία Γουλιώτη, Άθως Δανέλλης, Τζωρτζίνα Κακουδάκη, Μενέλαος Καραντζάς, Μάνος Καρατζογιάννης, π. Αλέξανδρος Καριώτογλου, Χρυσή Καριώτογλου, Χλόη Κολύρη, Άλκηστις Κοντογιάννη, Αριστέα Κοντραφούρη, Γιώργος Κόρδης, Ηλίας Κουνέλας, Στέλιος Κρασανάκης, Μοσχούλα Κύρη, Κωνσταντίνος Κωνσταντόπουλος, Όλια Λαζαρίδου, Βασίλειος Λαμπρινουδάκης, Κατερίνα Μαγγανά, Απόστολος Μαγουλιώτης, Κωνσταντίνος Μαρούγκας, Κατερίνα Μάτσα, Χριστιάνα Μόσχου, Ειρήνη Μουντράκη, Περικλής Μουστάκης, Γιώργος Μπανιώκος, Νάγια Μποέμη, Θέμης Πάνου, Στρατής Πανούριος, Άγγελος Παπαδημητρίου, Ρούλα Πατεράκη, Ιάκωβος Ποταμιάνος, Βάλτερ Πούχνερ, Μαρία Σούμπερτ, Ευανθία Ε. Στιβανάκη, Αγγελική Στρατάκη, Αγνή Στρουμπούλη, Δημήτρης Τάρλοου Σπύρος Τέγος, Μιράντα Τερζοπούλου, Νικόλαος Τζαβάρας, Τάκης Τζαμαργιάς, Μάρθα Φριντζήλα, Λυδία Φωτοπούλου, Αχιλλέας Γ. Χαλδαιάκης, Μάριος Χατζηπροκοπίου.
Ο τόμος Θέατρο – Τραύμα – Θεραπεία περιλαμβάνει 57 κείμενα και μαρτυρίες για τον θεραπευτικό χαρακτήρα του δράματος και του θεάτρου στις ποικίλες μορφές και εφαρμογές τους από την πλευρά του ερμηνευτή-καλλιτέχνη, από την πλευρά του θεατή και από την πλευρά του θεραπευτή μέσω τέχνης. Βιωματικές αναδρομές και εκ βαθέων εξομολογήσεις καλλιτεχνών διασταυρώνονται με ιστορικές και θεωρητικές προσεγγίσεις πανεπιστημιακών, ψυχοθεραπευτών και εκπαιδευτικών για τα αρχαία Ασκληπιεία, το θέατρο στο σχολείο, την παιδαγωγική, τη δραματουργία, τη σύγχρονη σκηνική πράξη, τον θεατρικό ρόλο, τις τελετουργίες, το επιτελεστικό φύλο, την πολιτισμική θεωρία, την ψυχανάλυση και την τρέλα.
ΣΧΕΣΕΙΣ & ΕΞΟΥΣΙΑ
Συλλογικό έργο
Γράφουν: Γκαραγκούνης Θοδωρής, Δούκα Όλγα, Ζαχαριάδης Τρύφων, Καριώτογλου Χρυσή, Μανωλοπούλου Δωροθέα, Πανταζόπουλος Θεόδωρος, Σπηλιώτης Κώστας, Ψωμιάδη Όλγα
Πώς εμπλέκεται η εξουσία: –στη σχέση βρέφους – μητέρας; –παιδιού-οικογένειας; –συντρόφων; –πιστού-θεότητας; –κοινωνικά ισχυρών-ανίσχυρων; Πόσο ερωτεύσιμη είναι η χρήση της «δύναμης» ή «αδυναμίας» που διαχέει; Οχτώ ψυχοθεραπευτές αγγίζουν τις μορφές εξουσίας που αναπτύσσονται στις ανθρώπινες σχέσεις. Διερευνούν τους συμβολισμούς, τη συμπεριφορά και τους τρόπους επιρροής της εξουσίας στην ατομική, δυαδική και πολυπρόσωπη επικοινωνία. Δοκιμάζουν να στοχαστούν στα πεδία δράσης της δημόσιας και ιδιωτικής έπαρσης ή ταπείνωσης, που προκαλεί η εξουσία. Θύτες και θύματα συγκινούνται από τον ρόλο του νικητή και του νικημένου. Ο πόθος όμως της εξουσίας είναι απεγνωσμένα αυτονόητος!
ΤΟ ΣΩΜΑ
Συλλογικό έργο
Εξερευνώντας τη σχέση του σώματος με την ψυχαναλυτική του αναπαράσταση, θα εντοπίσουμε πεδία ηδονής και δυσφορίας. Ζούμε σε κοινωνίες που λατρεύουν το σώμα και θεοποιούν την απόλαυση, ενώ το αυξανόμενα επιθυμητό προσδόκιμο ζωής δημιουργεί άπλετο χώρο στην εικόνα της φθοράς του. Αναζητούμε, λοιπόν, εκείνα τα «μέσα», όπου η σωματική παρακμή διεκδικεί ικανοποίηση, μέσω της αποδιοργανωμένης αποτύπωσής της! Έτσι, το σώμα έρχεται, επανέρχεται και διεισδύει στην ψυχανάλυση, στην ιατρική, στη θρησκεία, στην ποίηση, στα εικαστικά, στη βιολογία, στη φιλοσοφία και στη ζωή, αποζητώντας τον επαναπροσδιορισμό των εννοιών, καθώς γεννιέται, καταπιέζεται, απελευθερώνεται, ερωτεύεται, είναι έμφυλο, επιτίθεται, καταστρέφεται, γερνάει, πεθαίνει…
Το Ελληνικό Εκπαιδευτικό Ινστιτούτο Αναλυτικής Ψυχοθεραπείας Ομάδας και Οικογένειας πραγματοποίησε το 1ο Πανελλήνιο Συνέδριό του, με θέμα: ΤΟ ΣΩΜΑ. Αναπαραστάσεις, ασθένειες, πάθη, πολιτισμικές και ανθρωπολογικές εκφάνσεις. Η προσέγγιση του “σώματος” κινήθηκε στο πλαίσιο της συνεχούς εξέλιξής του, της ισορροπημένης εικόνας του στις πολιτισμικές αλλαγές και της κατανόησης των παθογόνων συνθηκών που οδηγούν σε διεργασίες αλλοτρίωσης της εσωτερικής αναπαράστασής του. Προσδοκούμε ότι η ανταλλαγή απόψεων εισηγητών από κοινά αλλά και διαφορετικά επιστημονικά πεδία θα αποτελέσει ερέθισμα για νέες εκδοχές, συναφείς ως προς τη «θέση» του σώματος στην εποχή μας.
ΙΑΣΗ ΨΥΧΗΣ, ΙΑΣΗ ΣΩΜΑΤΟΣ
Κυριάκος Βλασσόπουλος
Θρησκεία και Ιατρική αναζητούν αίτια και θεραπεία των ασθενειών από την αρχαιότητα έως σήμερα. Περιγράφεται η σύγκλιση και αλληλοπεριχώρηση ιερού και ιατρικού λειτουργήματος, ενώ αναλύεται το φαινόμενο της εκκοσμίκευσης που, μέσω των αλλαγών που επιφέρει, οδηγεί στη ρήξη ιατρικού και ιερού στον δυτικό πολιτισμού.
ΜΑΖΙ ΔΕΝ ΚΑΝΟΥΜΕ ΚΑΙ ΧΩΡΙΑ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΜΕ
Κυριάκος Βλασσόπουλος
Ιστορίες οικογενειακών τραυμάτων και επανορθώσεων
- Τι είναι αυτό που ωθεί τα ανθρώπινα όντα να κυνηγούν πάντα το όνειρο ενός παραδείσου, αλλά συχνά να καταλήγουν να βιώνουν αδιέξοδα και συγκρούσεις απελπιστικά ματαιωτικές;
- Τι κάνει ανθρώπους με τις καλύτερες προθέσεις να προσπαθούν να συνδεθούν και να συνυπάρξουν, και αντί αυτού να καταλήγουν να αποκαρδιώνονται, να μάχονται –λυσσαλέα, κάποιες φορές– επαναλαμβάνοντας συχνά, με μικρές παραλλαγές, το ίδιο έργο;
- Γιατί μαζί δεν κάνουμε και χώρια δεν μπορούμε;
Όλα όσα πράττουμε κάτι «λένε», κάποιο λόγο αρθρώνουν, κάτι που αλλιώς δεν μπόρεσε, ενδεχομένως, να «μιληθεί». Βία και καταστροφικότητα, ρητή και υπόρρητη, υπάρχει και στην καθημερινότητά μας, και στις στενές μας σχέσεις, ίσως κατά κύριο λόγο σε αυτές… Υπάρχουν και άλλα πράγματα, όμως· άλλες πιθανές διαδρομές –δημιουργικότητας, αγάπης, συντροφικότητας– και είναι η δυνατότητά μας να εμπεριέχουμε και να κατανοούμε τις ασυνείδητες συγκρούσεις και αντινομίες μας, και αυτές ακόμα τις καταστροφικές μας ροπές, πού καθιστούν αυτές τις άλλες διαδρομές δυνατές. Η ζωή μας ξεκινάει απέναντι σε ένα βλέμμα, αλλιώς δεν ξεκινάει.
ΣΧΟΛΙΚΗ ΤΑΞΗ, ΜΑΘΗΣΗ ΚΑΙ ΨΥΧΙΚΗ ΥΓΕΙΑ
Κυριάκος Βλασσόπουλος – Γιώργος Κίσσας
Η αθέατη πλευρά των σχέσεων αγωγής στα σημερινά σχολεία
Πρόλογος: Σταύρος Ζουμπουλάκης
Στις συναντήσεις με εκπαιδευτικούς, που αποτελούν το περιεχόμενο του βιβλίου, προτείνουμε την άποψη πως ο εκπαιδευτικός, χωρίς να κινείται ως ψυχολόγος ή ψυχοθεραπευτής, θα μπορούσε να εκπαιδευτεί ώστε να λειτουργεί μέσα στην συνεχή συναισθηματική αλληλεπίδραση με τους μαθητές του, να διαμορφώνει τον ψυχικό χώρο της τάξης του για να φιλοξενεί και να αναγνωρίζει «τους δύσκολους φόβους του», να αντέχει και να παραμένει σταθερός, γνωρίζοντας και τα δικά του επώδυνα ψυχικά βιώματα που η παιδαγωγική σχέση ανακινεί.
ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΣΠΑΡΤΑΡΑ ΜΕΣΑ ΜΟΥ
Στάθης Γκόνος
Αυτό που σπαρταρά μέσα μου. Το παρόν βιβλίο είναι μια πνευματική βιωματική αναζήτηση αναφορικά με θεμελιώδη ερωτήματα που απασχολούν τον άνθρωπο και κυρίως το αν υφίσταται προορισμός του. Εφόσον ο αναγνώστης αποδέχεται την ύπαρξη προορισμού τότε θα εισάγει στον προβληματισμό του την έννοια και πιθανή ύπαρξη της ψυχής. Τέτοια θεμελιώδη φιλοσοφικά ερωτήματα η τρέχουσα επιστήμη αδυνατεί να κατανοήσει. Είναι τόσο ανακριβές όσο και πλάνο να επιχειρηθούν να προσεγγιστούν με αυστηρούς επιστημονικούς όρους. Άλλωστε αν και εφόσον υπάρχει ψυχή τότε η όποια κατανόηση της δεν είναι απαραίτητο να λάβει χώρα με γνώμονα αυστηρά την πειραματική επιστήμη. Ίσως απαιτούνται και άλλοι ατραποί προσέγγισης με έμφαση το βίωμα και την ενσυναίσθηση. Προς τούτο παρατίθενται 20 άρθρα που ενίοτε χρησιμοποιούν δεδομένα από την Βιολογία, την Φυσική και την Ψυχολογία. Προκειμένου όμως να υπερθεματιστεί η βιωματική προσέγγιση, μεταξύ των άρθρων παρατίθενται 20 ποιήματα. Αν η περιέργεια αποτελεί τον εφαλτήριο μοχλό που ώθησε την ανθρωπότητα στις θαυμαστές επιστημονικές ανακαλύψεις της, η φαντασία αποτελεί τον έτερο θεμέλιο λίθο «εγκαθίδρυσης του ανθρώπου». Με την τέχνη – στο δε παρόν βιβλίο με την ποίηση – ο άνθρωπος αποδρά από τον περιορισμό των 5 αισθήσεων του, ενίοτε επιχειρεί ένα φαινομενικά «άλμα στο παράλογο», δύναται τότε να ανακαλύψει την ολότητα της φύσης και ίσως να διαισθανθεί τον όποιον πιθανό προορισμό του.
ΕΥΖΩΙΑ ΚΑΙ ΜΑΚΡΟΒΙΟΤΗΤΑ
Στάθης Γκόνος
- Πώς μπορούμε να ζήσουμε καλά και πολλά χρόνια πετυχαίνοντας μία αρμονία σώματος, πνεύματος και ψυχής;
Όλοι μας δίνουμε ιδιαίτερη έμφαση στο σώμα μας και στην εμφάνισή μας, λιγότερη στις πνευματικές μας δραστηριότητες και ακόμη λιγότερη στην ψυχή. Πρόκειται όμως για εξίσου σημαντικούς παράγοντες, καθότι και οι πνευματικές και οι ψυχικές δραστηριότητες συνδράμουν στην ευζωία αλλά και στη μακροημέρευση.
- Μας ενδιαφέρει η μακροημέρευση αν δεν συνδυάζεται με καλό και υγιή τρόπο ζωής;
- Θα θέλαμε να ζήσουμε, για παράδειγμα, διπλάσια χρόνια και να περάσουμε τα μισά από αυτά άρρωστοι και γερασμένοι; Το θέλουμε; Δεν το θέλουμε!
Το βιβλίο αναδεικνύει τρόπους στην αύξηση του χρόνου της υγιούς ζωής.
- Τι υπόσχονται οι βιοεπιστήμες σήμερα;
- Υπάρχουν βιοηθικά ζητήματα;
- Μπορούν η φυσική, η ψυχολογία και η εσωτερική φιλοσοφία να βοηθήσουν στην βαθύτερη κατανόηση της φύσης του ανθρώπου και στην κατάκτηση της ευζωίας;
Δεν θα ξαναγίνουμε νέοι, τουλάχιστον με την τρέχουσα επιστημονική γνώση, όμως, επιχειρούμε να καταστήσουμε την καθημερινότητα και την υγεία ενός ανθρώπου μιας κάποιας ηλικίας σαν να ήταν κατά πολύ νεότερος. Αν πράγματι το καταφέρουμε, θα είναι ένα τεράστιο επίτευγμα.
ΙΕΡΕΜΙΑΣ ΥΠΟΔΕΚΑΝΕΑΣ
Τρύφων Ζαχαριάδης
- Ο συγγραφέας Ιερεμίας Ερμογένης (υιοθετημένος) εντοπίζει στο διαδίκτυο μια ανάρτηση από στρατιωτικά αρχεία ενός συνονόματου και συνεπώνυμου 19χρονου υποδεκανέα, ο οποίος φονεύθηκε το ’49 στην τελευταία μάχη του Εμφύλιου.
- Η σπανιότητα των στοιχείων της ταυτότητας και των δύο του προκαλεί περιέργεια.
- Αναζητά υλικό από τη ζωή του άγνωστου νεαρού.
- Η ιδέα ενός νέου μυθιστορήματος έχει γεννηθεί!
- Μετά τη συγγραφή και την κυκλοφορία της έκδοσής του, απρόσμενα γεγονότα ανατρέπουν την καθημερινότητα του συγγραφέα και το πραγματικό τέλος του βιβλίου του.
Γεννήθηκα το ’30 σ’ ένα ορεινό χωριό. Είναι κτισμένο περίπου στα επτακόσια μέτρα. Η θέα του απλώνεται σ’ έναν ποταμό. Λίγοι κάτοικοι, κλειστή ομάδα ψυχών, στέρεα σκυθρωπές φιγούρες. Ο τόπος μου διαθέτει ρεματιές. Πάντα έκρυβε πόθους και πάθη. Μοσχοβολούσε κατά καιρούς και συχνά βρόμαγε. Εκεί μεγάλωσα.
ΠΑΛΑΙΑ ΒΙΟΓΡΑΦΙΑ
Τρύφων Ζαχαριάδης
Σ’ έχω καταγράψει μ’ ανάκατα μαλλιά στα παζάρια της πόλης ως επεισόδιο π’ αντιστάθηκε χαράματα. Πάντα όφειλα να παραμονεύω την τρυφερότητα. Οι αποστάσεις σαν υποχρεωτικές σχέσεις περιφέρονται στο δρόμο σπέρνοντας στα δένδρα φύλλωμα και στους ανθρώπους ρίγος. Οι αποστάσεις υπολογίζουν χτύπους σ΄αυτό το συρφετό όπου οι άθλιοι και ανάξιοι φίλοι μου διαθέτουν μια φυσική αξιοπρέπεια.
ΠΟΙΟΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΕΙ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΙΚΑ ΠΟΙΟΝ
Τρύφων Ζαχαριάδης
Μια ψυχαναλυτική ανίχνευση των αλληλεπιδράσεων
Ο καθένας μας κουβαλάει την πρώτη του οικογένεια. Αυτή είναι η εσωτερική μας ομάδα. Με σιγουριά, μια κι έχουμε εξοικειωθεί με τους ψυχικούς συναγελασμούς αυτής της οικογένειας, θα την περιφέρουμε με ασυνείδητο τρόπο −αλλά και πολύ συνειδητά κάποιες φορές− ως φυσική συμπεριφορά στους δημόσιους συγχρωτισμούς, στις εργασιακές σχέσεις, αλλά και στις ερωτικές μας συναλλαγές. Ο τρόπος που συντροφεύουμε τους φίλους, τους εραστές και τον εαυτό μας οργανώνεται ως συναισθηματική παιδεία σε αυτή την οικογένεια.
Το παιδί αναζητά πρότυπα και τα αντιγράφει. Ο απόγονος που μεγαλώνουμε, είναι ο καθρέφτης των δικών μας θετικών και αρνητικών εκδοχών. Μας παρουσιάζει καθημερινά το είδωλό μας σε μεγέθυνση. Αν για οποιοδήποτε λόγο δεν αντέχουμε κάτι στον εαυτό μας και το βλέπουμε στο παιδί μας (αφού μας μιμείται και μας αντιγράφει), αυτό πιθανώς μας θυμώνει και μας θλίβει. Τότε αναλαμβάνουμε να το αφαιρέσουμε ως συμπεριφορά από τον γιο ή την κόρη μας και όχι από τον εαυτό μας. Με ποιο τρόπο; Τιμωρώντας συχνά με σκληρότητα το παιδί μας για κάτι που εμείς του μάθαμε!
ΣΥΝΤΡΟΦΙΚΟΤΗΤΑ ΑΠΟΧΩΡΙΣΜΟΣ
Τρύφων Ζαχαριάδης
Στο ρόλο παιδιού, εραστή, γονιού. Μια διερεύνηση της συντροφικότητας και του φόβου της συντροφικότητας. Της εγγύτητας και της απόστασης, της σύνδεσης και της αποσύνδεσης, που σε κάθε τους εκδοχή, κρύβουν μέσα τους μιαν ελπίδα αγάπης.
Στη διαδρομή της ζωής μας “παίζουμε” τρεις βασικούς ρόλους: του παιδιού, του εραστή, και του γονιού. Σ’ αυτό το παιχνίδι, η συντροφικότητα και ο αποχωρισμός είναι εμπειρίες που προκαλούν συγκίνηση και στο σώμα και στον ψυχισμό, επειδή αφορούν πρόσωπα ή συμβάντα σημαντικά με τα οποία αναπτύσσουμε σχέσεις. Οι άνθρωποι από φόβο ή ευχαρίστηση δοκιμάζουμε να στριμώξουμε όσο πιο πολλή συντροφικότητα χωράει στη ζωή μας. Την ποιότητα όμως την καθορίζει ο φόβος του αποχωρισμού. Έτσι όταν συναντάμε την συντροφικότητα, ο αποχωρισμός μοιάζει και είναι μια προσυμφωνημένη και αδιαπραγμάτευτη πραγματικότητα. Με βάση τις σκιερές πλευρές του καθενός μας, στο βιβλίο αυτό, πραγματοποιείται μια διερεύνηση της συντροφικότητας και του φόβου της συντροφικότητας. Της εγγύτητας και της απόστασης, της σύνδεσης και της αποσύνδεσης, που σε κάθε τους εκδοχή, κρύβουν μέσα τους μιαν ελπίδα αγάπης.
ΤΙ ΕΓΙΝΕ ΡΕ ΦΩΤΕΙΝΗ;
Τρύφων Ζαχαριάδης
29 Δεκεμβρίου 1964: Η Αγγελική και η Φωτεινή, δίδυμες, τριανταπεντάχρονες, ξεδιπλώνουν την προβλέψιμη ζωή τους, αναζητώντας αισθήματα. Η πρώτη πόρνη κι η δεύτερη θρησκευόμενη νοικοκυρά. Μια δολοφονία ανατρέπει κάθε συνέχεια…
«Η Φωτεινή, μες στο μαύρο φόρεμα, στημένη στο μικρό καρεκλάκι, ασκούσε μια γοητεία στο πλήθος που μαζευόταν. Φάνταζε σαν ηρωίδα μιας άλλης εποχής. Τη μέρα ή πιο σωστά τη ζεστή νύχτα της 15ης Ιουλίου, που πραγματοποίησε εκείνη τη γεμάτη ανατροπές διαδρομή από την Αθήνα προς τη Θεσσαλονίκη, ο έρωτας κι ο θάνατος μπλέχτηκαν στο σώμα και στα συναισθήματά της. Ξόρκισαν ο ένας τον άλλον. Είχε γραφτεί έντονα η χαρά, που δεν τολμούσε μέχρι τότε να την αφήσει να πάρει θέση δίπλα της. Ο νεαρός Άρης μαζί με τον Τάκη ξεκλείδωσαν μια Φωτεινή που δούλευε χρόνια για το δισταγμό και την ενοχή. Δεν είχε αμφιβολία ότι αυτό που έκανε σήμερα, αυτό που αποφάσισε να το φτάσει στο τέλος του, ήθελε οπωσδήποτε να πετάς σαν αετός κι όχι σαν κότα…».
ΤΟ ΔΑΧΤΥΛΙΔΙ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΣ ΑΛΙΞ
Τρύφων Ζαχαριάδης
Ένα δαχτυλίδι, κειμήλιο, την περίοδο της κατοχής, «εισβάλει» στη καθημερινότητα μιας οικογένειας. Περνώντας από γενιά σε γενιά, ανακατεύει τα μέλη της με τον «απόηχο» της ζωής ιστορικών προσώπων του περασμένου αιώνα. Χρόνια αργότερα, η απρόσμενη κλοπή του, υποχρεώνει τον τελευταίο εν ζωή κληρονόμο, να ξετυλίξει το κουβάρι της διαδρομής των προγόνων. Συναντά τους έρωτες τις προσδοκίες και τις μικρότητές τους. Διαρρήξεις, περίεργες συμπτώσεις κι απόπειρες δολοφονίας, δημιουργούν νέα δεδομένα στους σχεδιασμούς του για το αύριο. Το δαχτυλίδι, όπως κάθε κλειστός κύκλος, τον οδηγεί στην επανάληψη ενός βαθιά ανθρώπινου αιτήματος!
«…Στράφηκε στο περιβόητο τέλος τους. Έστησε πάλι το θλιβερό σκηνικό. Βράδυ. Πικρή μέρα. Η Κίρκη έφευγε… Άπλωσε το χέρι του την ώρα που άνοιγε την πόρτα. Να την αγγίξει ήθελε, να την εμποδίσει να κάνει το βήμα που τον μαράζωσε. Ο χωρισμός τον ξερίζωσε. Καμιά φορά, πριν ολοκληρωθεί η φυγή, χρειάζεται να κάνεις κάτι. Μια τεχνητή αναπνοή, μια σοκαριστική ένεση, τέλος πάντων, να δώσεις λίγο οξυγόνο σ’ αυτό που πεθαίνει. Έμεινε άπραγος. Το έπαιξε στήλη άλατος… Άμα αφήνεις να στραγγίξει η αγάπη, έχεις ένα τσουβάλι ενοχές. Μένεις στρείδι, γαντζωμένος στη σχέση που στέγνωσε. Ταριχεύεις τον πόνο. Ανακυκλώνεις σκέψεις, για το αν χρειαζόταν μια κίνηση, μια επιπλέον πράξη σωτηρίας, που δεν έγινε!
ΘΕΛΩ ΝΑ ΕΙΜΑΙ ΚΑΛΑ
Λένα Καραμαλή
- Όλοι θέλουμε να είμαστε καλά, στην ψυχή και στο σώμα, να έχουμε ευεξία, και το αξίζουμε.
Το βιβλίο αυτό είναι ένα ταξίδι γνωριμίας με τον εαυτό μας και τα μονοπάτια της σκέψης μας, μέσα από επιστημονικά δεδομένα, για να μπορέσουμε κάποια στιγμή να πούμε επιτέλους «είμαι καλά». Ό,τι κι αν έχει συμβεί στη ζωή μας, μπορούμε να είμαστε κάθε μέρα λίγο καλύτερα, ώστε να βρούμε βήμα-βήμα την ψυχική μας ισορροπία. Να πάψουμε να ζούμε την καθημερινότητα κάτω από την κυριαρχία του φόβου και του στρες, για να καταφέρουμε να έχουμε υγεία, ικανοποίηση, πληρότητα και χαρά στη ζωή.Μέσα από αυτό το βιβλίο θα ανακαλύψουμε τα μυστικά της ευτυχισμένης ζωής και τους τρόπους με τους οποίους θα την κατακτήσουμε.
ΤΟΠΙΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ
Κεφαλέα Κίρκη
Mελέτες για τη νεότερη λογοτεχνία
Ποια είναι τα μηνύματα της Αποκάλυψης του Ιωάννη στη δυτική λογοτεχνία του εικοστού αιώνα; Πώς διαβάζουν επτά Έλληνες ποιητές μια μπαλλάντα ενός Γερμανού ρομαντικού; Μπορεί να εκφράσει θρησκευτικότητα η ποίηση ενός αγνωστικιστή; Είναι προτιμότερο η θεία λειτουργία στην ελληνική εκκλησία να γίνεται στη σημερινή μας γλώσσα; Τι απεικονίζουν οι ελληνικές επανεγγραφές της Έρημης Χώρας του Έλιοτ; Ποια είναι η εικόνα της Ελλάδας στα έργα των σημερινών Ευρωπαίων συγγραφέων; Μπορεί να γραφεί ένα μυθιστόρημα σε στίχο; Στις ερωτήσεις αυτές, και σε κάποιες άλλες, επιχειρούν να απαντήσουν κριτικά τα κείμενα που απαρτίζουν αυτό το βιβλίο.
SOS – SAVE OUR SOULS, ΣΩΣΤΕ ΤΙΣ ΨΥΧΕΣ ΜΑΣ
Μάρω Λεονάρδου
Στη διάρκεια της συγγραφής αυτού του βιβλίου, πολλές φορές αισθάνθηκα ότι κρατούσα στα χέρια μου την εύθραυστη ψυχή ενός ανθρώπου. Μου είχε δώσει το «εν λευκώ» να χρησιμοποιήσω την ιστορία του όπως ήθελα. «Βάλε τη φαντασία σου», μου είπε, «άλλαξε τα ονόματα, γράψε ό,τι θες».
Παρ’ όλα αυτά, μου ήταν εξαιρετικά δύσκολο να το κάνω. Κρατούσα στα χέρια μου τη ζωή του, κι ήταν σαν να κρατώ ένα πολύτιμο αντικείμενο, το οποίο δεν έπρεπε να σπάσει. Είχα αναλάβει την ευθύνη και την υποχρέωση να διηγηθώ την ιστορία του, στο σύντομο πέρασμά του από τη γήινη πραγματικότητα, όπως εκείνος μου την διηγήθηκε.
Αν τα κατάφερα, δεν ξέρω. Είναι πολύ δύσκολο να αποτυπώσεις με λέξεις στο χαρτί, την αλήθεια κάποιου άλλου. Παρ’ όλα αυτά, αισθάνομαι ευγνωμοσύνη. Γιατί όταν σ’ εμπιστεύεται κάποιος, όταν σου μιλά για τα όνειρά του, τους πόθους του, το θάνατο και τον Θεό, αυτό είναι πράξη αγάπης. Γι’ αυτό, ό,τι έγραψα εδώ, το έκανα με αγάπη. Το βιβλίο που κρατάτε στα χέρια σας, είναι μια αληθινή ιστορία.
www.ΑΠΟΓΝΩΣΗ.gr
Μάρω Λεονάρδου
Η αληθινή ζωή δεν είναι αυτή που περιγράφουν οι συγγραφείς στα βιβλία τους ούτε οι σκηνοθέτες στις ταινίες τους. Η ζωή έχει τη δική της δυναμική και αποφασίζει μόνη της για πρόσωπα και καταστάσεις που βασανίζουν τον άνθρωπο σήμερα. Οι μεγάλοι έρωτες συνήθως δεν τελειώνουν ρομαντικά, και η λάμψη, όπου υπάρχει, δε φωτίζει τις σκοτεινές πλευρές των ανθρώπων, ακόμα κι όταν πρόκειται για μια διάσημη δικηγορίνα, έναν πετυχημένο πολιτικό μηχανικό και ένα σπουδαίο τηλεπαρουσιαστή.
Όταν ένας αλκοολικός μυθομανής κομπιουτεράς συναντά στο κατώφλι της καφετζούς μια παρανοϊκή νοικοκυρά, το όνειρο αρχίζει και η ιστορία ξετυλίγεται με τη βοήθεια μιας κυνικής και πικρόχολης δημοσιογράφου. Σκάνδαλα, μεγάλοι, μικροί και ανεκπλήρωτοι έρωτες, τεστ πατρότητας, σχέσεις μέσω του Ίντερνετ και, τέλος, η αγωνιώδης προσπάθεια του ανθρώπου να εξηγήσει το ανεξήγητο της ύπαρξής του. Όλα μαζί συνθέτουν το www.απόγνωση.gr
ΚΑΦΕΣ ΜΕ ΖΑΧΑΡΗ
Μάρω Λεονάρδου
Κι αν μια σύγχρονη μάγισσα έλυνε τα προβλήματα όλου του κόσμου; Κι αν με λίγη ζάχαρη στον καφέ η ζωή μας γινόταν πιο γλυκιά; Τι θα συνέβαινε άραγε αν η απάντηση σε όλες τις ανεκπλήρωτες επιθυμίες των ανθρώπων ήταν «Ναι, γίνεται»;
Το όνομά της είναι Πλουμίνα-Ζαΐρα Ζωγραφιά. Μαζί με κάποιους από τους ήρωες του Σιγά, ρε φίλε, με έναν διευθυντή ορχήστρας που σκέφτεται με νότες, έναν διάσημο συγγραφέα και μια ασήμαντη φιλόλογο προχωρά στα δύσβατα μονοπάτια του έρωτα και της ζωής, ανακαλύπτοντας τη χαμένη μαγεία των συναισθημάτων και της ανθρώπινης ύπαρξης.
Ο ΕΡΩΤΕΥΜΕΝΟΣ ΦΡΟΪΝΤ
Μάρω Λεονάρδου
- Όταν ένας ψυχαναλυτής ερωτεύεται μια αστρολόγο, στη διάρκεια μιας πτήσης από Λονδίνο, η ζωή περιπλέκεται και για τους δυο.
Εκείνος είναι παντρεμένος, εκείνη αναζητά τον μεγάλο έρωτα. Τι είναι αυτό που θα καθορίσει την πορεία της σχέσης τους; Τα άστρα ή οι εσωτερικές σκοτεινές δυνάμεις του ασυνείδητου; Δύο κοσμοθεωρίες, αυτή που θέλει τους ανθρώπους να αποφασίζουν για τη μοίρα με τις επιλογές τους, και αυτή που λέει ότι όλα είναι προδιαγεγραμμένα στον γενέθλιο χάρτη του κάθε ανθρώπου, κονταροχτυπιούνται….
Ο ΚΥΡΙΟΣ Μ.
Μάρω Λεονάρδου
Ένα ορφανό παιδί με καταγωγή από ένα ψαροχώρι των Κυθήρων, με τη βοήθεια πέντε ξωτικών, γίνεται δημοσιογράφος, παρουσιαστής ειδήσεων και καναλάρχης. Δεν έχει όνομα, είναι ο κύριος Μ. Η τηλεόραση και ο κόσμος της γίνονται ο καμβάς πάνω στον οποίο θα εξελιχθεί η μυθιστορηματική ζωή του. Και μέσα σ’ αυτό το σκηνικό, στήνουν χορό τα πέντε ξωτικά: το Χρήμα, η Ματαιοδοξία, η Τύχη, η Έμπνευση και το Γονίδιο. Ξωτικά που αποκτούν, όνομα, μορφή και ανθρώπινη υπόσταση, που κινούν τα νήματα και δημιουργούν καταστάσεις. Τίποτα απ’ όσα περιγράφονται σ’ αυτό το βιβλίο δεν έχει συμβεί όπως περιγράφεται. Τα περισσότερα είναι επινοημένα, θα μπορούσαν ωστόσο να έχουν συμβεί και ακριβώς έτσι.
ΣΙΓΑ, ΡΕ ΦΙΛΕ!
Μάρω Λεονάρδου
Έρωτας ή σεξ; Δύο έννοιες που κονταροχτυπιούνται στη ζωή της… ολίγον αλαφροΐσκιωτης καθηγήτριας γαλλικών Θέκλας Παπαϊωάννου, με τον ίδιο τρόπο που αυτό συμβαίνει σήμερα στη ζωή των περισσότερων ανθρώπων.
Το βιβλίο θα μπορούσε να είναι η ιστορία ενός διαζυγίου ή, καλύτερα, ενός διαζυγίου και τριών γάμων. Θα μπορούσε να είναι επίσης η απάντηση κάθε σύγχρονης γυναίκας που εγκατέλειψε τα όνειρά της για έναν μεγάλο έρωτα και, όταν ο «πρίγκιπας» δεν ήρθε στο «ραντεβού», εκείνη έγινε πιο σκληρή από εκείνον που δεν ανταποκρίθηκε στις προσδοκίες της. Τότε είπε: «Σιγά, ρε φίλε! Ό,τι κάνεις μπορώ να το κάνω με την ίδια επιτυχία, ίσως και καλύτερα από σένα».
ΤΟ ΚΕΛΥΦΩΣ ΤΟΥ ΚΑΡΥΔΙΟΥ
Μάρω Λεονάρδου
- Ένα μεσαιωνικό χειρόγραφο με τίτλο Πάτερ Ημών, που γίνεται best seller…
- Mια μοναχική ψυχίατρος, που ζει με τις φαντασιώσεις της στο σήμερα και στο χθες…
- Ναΐτες ιππότες, που ζουν ανάμεσά μας, και παράλληλα σύμπαντα συνθέτουν ένα πολύπλευρο μυθιστόρημα με κεντρικό θέμα τη μετενσάρκωση.
Τελικά ζούμε μόνο μία φορά; Ή μήπως η ζωή δεν είναι παρά ένας νέος ρόλος που κάθε φορά καλούμαστε να παίξουμε με νέους όρους;
ΤΟ ΝΗΣΙ ΤΗΣ ΟΥΤΟΠΙΑΣ
Μάρω Λεονάρδου
Στο νησί της Ουτοπίας, στα Κύθηρα, το νησί των θεών, όπως
είπαν κάποιοι, ο µύθος συναντά την πραγµατικότητα, το όνειρο µπερδεύεται µε τις παιδικές αναµνήσεις και τότε όλα είναι πιθανά.
Ένας µεγάλος σεισµός, ένα φοβερό έγκληµα, µια δυνατή αγάπη…
για όσους και όσες επιμένουν να πιστεύουν ότι μπορούν να αγγίξουν την Ουτοπία.
Πώς συναντά κανείς αυτόν τον ου-τόπο, την ουτοπία του έρωτα,
του οργασµού και της ανυπαρξίας; Είναι ένα ταξίδι δύσκολο αλλά και τόσο απλό.
Χωρίς φτιασίδια, χωρίς τεχνάσµατα ή ερωτικά κόλπα. ∆ε χρειάζεσαι καµιά βοήθεια,
καµιά ουσία.
ΕΝΑ ΦΥΛΛΟ ΠΟΥ ΠΕΦΤΕΙ
Κατερίνα Μαγγανά
Μια ιστορία για τον πόνο και το πείσμα της ζωής
«Θέλω να γράψεις την ιστορία μου». Με τη φράση αυτή της Κλειώς ξεκίνησε την άνοιξη της πρώτης σκληρής καραντίνας μας η δημιουργική πορεία του παρόντος βιβλίου. Μια πορεία από τις πληγές και τον πόνο του σώματος ως τις συναισθηματικές και ψυχικές σιωπές που ζητούν την άδεια να μιληθούν. Αφήγηση περιπετειώδης, συγκινητική και κάποιες φορές συγκλονιστική όπως η διαδρομή ζωής της νέας αυτής γυναίκας. Θυμόμαστε, αφηγούμαστε, για να επεξεργαστούμε ξανά και ξανά τα τραύματά μας, να αναλογιζόμαστε ποιοι είμαστε, τι νόημα δώσαμε ή θέλαμε να δώσουμε σε όσα ζήσαμε. Σε όσα ζούμε. Η περιγραφή της Κλειώς στο τέλος για εκείνο το φύλλο που πέφτει μας κάνει ένα δώρο ενάντια στην καταστροφικότητα γιατί μας θυμίζει τι έχει πραγματικά σημασία. Και πως αξίζει να είμαστε ζωντανοί και παρόντες για να το βιώνουμε και να το μοιραζόμαστε, με τους άλλους μα και με τον ίδιο μας τον εαυτό. Ένα βιβλίο για τη δύναμη που νοιώθουμε πως χάνουμε, τη δύναμη που έχουμε κρυμμένη, τη δύναμη που μπορούμε να ξαναβρούμε. Μια ιστορία αληθινή, σύγχρονη. Για τον πόνο και το πείσμα της ζωής. Πάθος για ζωή, όταν το σώμα νοσεί. Γράφει η Μαριαλένα Σπυροπούλου στην Καθημερινή.
«Θέλω να γράψεις την ιστορία μου». Με τη φράση αυτή της Κλειώς ξεκίνησε την άνοιξη της πρώτης σκληρής καραντίνας μας η δημιουργική πορεία του παρόντος βιβλίου. Μια πορεία από τις πληγές και τον πόνο του σώματος ως τις συναισθηματικές και ψυχικές σιωπές που ζητούν την άδεια να μιληθούν. Αφήγηση περιπετειώδης, συγκινητική και κάποιες φορές συγκλονιστική όπως η διαδρομή ζωής της νέας αυτής γυναίκας. Θυμόμαστε, αφηγούμαστε, για να επεξεργαστούμε ξανά και ξανά τα τραύματά μας, να αναλογιζόμαστε ποιοι είμαστε, τι νόημα δώσαμε ή θέλαμε να δώσουμε σε όσα ζήσαμε. Σε όσα ζούμε. Η περιγραφή της Κλειώς στο τέλος για εκείνο το φύλλο που πέφτει μας κάνει ένα δώρο ενάντια στην καταστροφικότητα γιατί μας θυμίζει τι έχει πραγματικά σημασία. Και πως αξίζει να είμαστε ζωντανοί και παρόντες για να το βιώνουμε και να το μοιραζόμαστε, με τους άλλους μα και με τον ίδιο μας τον εαυτό. Ένα βιβλίο για τη δύναμη που νοιώθουμε πως χάνουμε, τη δύναμη που έχουμε κρυμμένη, τη δύναμη που μπορούμε να ξαναβρούμε. Μια ιστορία αληθινή, σύγχρονη. Για τον πόνο και το πείσμα της ζωής. Πάθος για ζωή, όταν το σώμα νοσεί. Γράφει η Μαριαλένα Σπυροπούλου στην Καθημερινή.
ΕΦΗ. ΑΠΟ ΤΟ ΕΥΤΥΧΙΑ
Κατερίνα Μαγγανά
Πρόλογος: Τρύφων Ζαχαριάδης
Θεατρικός Μονόλογος: Η ζωή την κάνει κι εμείς περιμένουμε κάποιο θαύμα, φίλε, κι όσο περιμένουμε τόσο εκείνο δεν έρχεται. Δεν ξέρω τι πρέπει ακριβώς να κάνεις: πρέπει να περιμένεις, να ελπίζεις ή να πιστεύεις στο θαύμα; Και τι είναι θαύμα; για πες μου; Να γυρίζει πίσω αυτός που σου ρήμαξε τη ζωή, σε φάση «το παρόν κατεδαφίζεται», για να του φτιάξεις τίλιο ή να ζήσεις τη ζωή σου με κάποιον που έχει στο βλέμμα του τη λάμψη που είχαν τα μάτια της Έφης όταν με κοίταζε… να ᾿χεις μια ζωή με φως, όχι μέσα στα σκοτάδια σαν τα κολάδικα και τις εθνικές τα βράδια με το φορτηγό, …χιλιόμετρα σκοτάδι, τόνοι σκοτάδι. Γιατί δεν τη διαλέγουμε αυτή τη ζωή, ρε φίλε; Τι πρέπει να κάνουμε για να τη διαλέξουμε, γαμώ τη γκαντεμιά μου; Πώς μαθαίνεται αυτό, για πες…Πώς έμαθε το γαμημένο το γουρουνάκι να χτίζει γερό σπίτι; Αυτά είναι…
ΟΤΑΝ Η ΨΥΧΗ ΔΙΑΤΑΡΑΣΣΕΙ ΤΟ ΣΩΜΑ
Κατερίνα Μαγγανά
Πρόλογος: Ιωάννης Βαρτζόπουλος
Στην εποχή μας είναι δεδομένη επιστημονικά η ψυχοσωματική μας ενότητα. Απτό και ορατό το σώμα μας, όμως, όταν μιλάμε για την ψυχή ξέρουμε που είναι; Στο κεφάλι μας, στην καρδιά μας; Πετά κάπου γύρω μας ως πνοή, όπως πρέσβευαν οι στωικοί; Και πως μπορούμε να την αναγνωρίσουμε; Στις σωματικές εκφράσεις, στο βλέμμα, στην τέχνη…; Που βρίσκονται οι οριογραμμές της ψυχοσωματικής μας οντότητας; Με ποιους τρόπους οι ψυχικές κινήσεις ή σιωπές επηρεάζουν τη σωματική μας πραγματικότητα; Και τότε τι θέλει να μας πει το σώμα που δεν μπορεί να εκφράσει η ψυχή; Μια ιστορική αναδρομή της ψυχοσωματικής ανθρώπινης περιπέτειας από τις ρίζες της ζωής, την αρχαιότητα ως τη σύγχρονη πρακτική. Κι από τις νεότερες εξελίξεις στη σύνδεση με τα γερά παλιά υλικά, που μένουν πάντα καινούργια σε ό, τι είναι θεραπευτικό για τον άνθρωπο: την ουσιαστική σχέση και το νόημα όσων βιώνει και μοιράζεται με τους σημαντικούς άλλους, με τον κόσμο.
Η ΕΙΚΟΝΑ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΤΟΥ ΚΑΤΑΝΑΛΩΤΙΣΜΟΥ
Κωνσταντίνος Σπηλιώτης
Σε ποιο καθεστώς εικόνων ζούμε;
Οι εικονολατρικές κοινωνίες του δυτικού κόσμου παράγουν μαζικά εικόνες του πραγματικού που λειτουργούν σε παγκόσμιο επίπεδο σαν μονοδιάστατος τρόπος ανάγνωσης του βιωμένου κόσμου. Οι εικόνες έρχονται να υποκαταστήσουν τη διάχυτη έλλειψη νοήματος, κυριαρχούν σαν οδηγοί του καλού και του κακού, του σωστού και του λάθους, του ωφέλιμου και του ζημιογόνου, του όμορφου και του άσχημου, του ορθολογικού και του ανορθολογικού, της αλήθειας και του ψέματος.
Είναι οι εικόνες του θεάματος που καταναλώνονται ως διαφοροποιήσεις του Ίδιου. Είναι οι εικόνες που παράγει η εξουσία, ενώ τα άτομα καταναλώνουν την επανάληψη όσων αυτές οι εικόνες προβάλλουν. Το καθεστώς εικόνων είναι η επανάληψη του Ίδιου που λειτουργεί σαν κατώτερο ψευδοελευθερίας. Το σπάσιμο αυτού του κατώτερου προϋποθέτει το αντιληπτικό και εννοιολογικό σθένος που αποκτούν τα άτομα διακόπτοντας το συνεχές της κατανάλωσης εικόνων του πραγματικού, επομένως την επανάληψη του Ίδιου.
Το εννοιολογικό νήμα του ανά χείρας βιβλίου ξεδιπλώνεται έχοντας ως εφαλτήριο την έννοια του θεάματος του Γκυ Ντεμπόρ και την κριτική της κοινωνίας του καταναλωτισμού του Ζαν Μπωντριγιάρ. Η κατοπρική ανάγνωση της σκέψης των δύο στοχαστών συνεχίζει την ανάλυση της κατανάλωσης εντός του πλαισίου ενός καθεστώτος εικόνων που επεκτείνεται από τα καθημερινά, συμβολικής αξίας, εμπορικά αντικείμενα, μέχρι την εικόνα ενός υποψήφιου πλανητάρχη.
ΣΤΟΝ ΛΑΒΥΡΙΝΘΟ ΤΟΥ ΙΔΙΟΥ
Κωνσταντίνος Σπηλιώτης
Όταν ένα παιδί κλωτσάει μία μπάλα έχει την εμπειρία του αντικειμένου χάρη στο οποίο παίζει. Παίζοντας ένα ηλεκτρονικό παιχνίδι, το παιδί έχει την εμπειρία της διαδικασίας του παιχνιδιού σε μια οθόνη, όχι όμως του λογισμικού χάρη στο οποίο παίζει. Η κωδικοποίηση κάνει το παιχνίδι μια διαφορετική εμπειρία.
Η κωδικοποίηση αντικατοπτρίζει τη νέα πραγματικότητα. Η σκέψη, η φύση, η ηθική, οι ανθρώπινες σχέσεις κ.ο.κ. κωδικοποιούνται μέσα από τη σχέση μας με τα (ἄθεατα) λογισμικά. Η κωδικοποίηση λειτουργεί σαν είδος συνταγολογίου περί του τι πρέπει να κάνει κανείς ως προς μια πλειάδα ζητημάτων (από τον ύπνο του παιδιού μέχρι τη σεξουαλική ζωή, από το παιχνίδι μέχρι την τέχνη).
Ως νέος τρόπος σκέψης και δράσης, η κωδικοποίηση ενσωματώνει καινούριους κώδικες και τα μηχανιστικά δίπολα (καλό/κακό, όμορφο/άσχημο…) σε ένα πεδίο πτώχευσης της κοινωνικής νοηματοδότησης.
Η κωδικοποίηση αποτυπώνεται στην εμπειρία του Ίδιου. Όσα αναπαράγονται αενάως ένα φαινομενικά διαφορετικό Ίδιο. Αδυνατούμε να ξεφύγουμε από το Ίδιο όσο συνεχίζουμε να το τρέφουμε, αδιάλειπτα και επίμονα. Είτε θα σπάσουμε τον καθρέφτη στο οποίο κατοπτρίζεται το Ίδιο της ύπαρξής μας, είτε θα αποδεχθούμε τη μοναδική διάσταση της κωδικοποίησης.
SOCIÉTÉ CIVILE ET SOCIÉTÉ DE L’INFORMATION LE MOUVEMENT DE L’ANTI-MONDIALISATION SUR INTERNET
Konstantinos Spiliotis
Les mouvements sociaux sont nés dans la société civile et leur action, qui se déroule dans la sphère publique, est limitée au niveau du local, du régional ou du national, alors que seulement un nombre restreint de mouvements sociaux a réussi à internationaliser son activisme. Or, le réseau Internet donne la possibilité à tous les mouvements sociaux de globaliser leur visibilité, leur discours politique, ainsi que leurs revendications sociales. À l’ère informationnelle, les réseaux électroniques des mouvements sociaux forment une structure politique de la société civile. En créant des sites d’informations sur Internet, les mouvements sociaux créent leurs propres espaces publics au niveau du virtuel. Ces espaces publics politiques sur Internet s’érigent en tribunes publiques ouvertes. La sphère publique politique virtuelle est composée d’une pluralité d’espaces publics d’informations propres à différents mouvements sociaux et organisations civiles. La formation de cette sphère publique virtuelle par une société civile activiste constitue l’un de deux sujets d’étude principaux de la thèse de doctorat présente. L’autre sujet d’étude de ce livre est la formation et l’organisation du mouvement de l’antimondialisation financière. La formation de ce mouvement d’une société civile multiforme n’est pas basée sur une idéologie ou un groupe social particulier. Ce mouvement social est le fruit de la réaction globale d’une multitude de mouvements sociaux de par le monde entier contre la puissance démesurée des marchés financiers. Ce livre retrace les premiers pas du mouvement de l’antimondialisation, depuis la grande manifestation antimondialiste internationale à Seattle (30/11/1999) jusqu’aux Forums Sociaux Mondiaux et à la naissance de l’altermondialisme. Comme l’action du mouvement antimondialiste est globalisée, il représente une société civile protestataire globale qui, en faisant usage d’Internet, crée sa propre sphère publique politique virtuelle.
THÉORIES DU CODE: DEBORD, BAUDRILLARD, DELUZE, GUATTARI
Konstantinos Spiliotis
Une des particularités des sociétés capitalistes contemporaines consiste en ce que les codes ne servent pas à faciliter la communication interindividuelle, ni non plus à organiser le fonctionnement de la société. Les codes ne répercutent pas la structure sociale, ne constituent pas l’aspect visible des relations sociales. Au contraire, ils dissimulent le Réel. Ils cachent la réalité des rapports sociaux, des usages des objets, des désirs des individus et des groupes sociaux. Le capitalisme fonctionne avec ses propres codes. Il codifie tout aspect de la réalité, et en même temps il procède à une destruction généralisée des codes de la réalité. Les trois textes unis dans ce livre reposent sur une problématique concernant d’abord la façon dont le capitalisme utilise les codes hérités par les sociétés traditionnelles ainsi que les codes créés par lui-même, et, ensuite, les limites de la codification du Réel qui sont essentiellement les limites du capitalisme lui-même.